Je kan veranderen van werk, woning, sociale kringen en nog tal van zaken. Vergeet echter nooit dat je jezelf steeds meeneemt! Dat is de les die ik dankzij Catherine het afgelopen jaar mocht leren.
Ik was manager van 2 teams met in totaal 17 mensen. Mijn tweede familie noemde ik hen. Als ik dat zo lees, klinkt het wat pathetisch, dat geef ik toe. Maar je kan je het gevoel niet voorstellen wanneer ik ’s ochtends door de bureaus liep en zag dat iedereen gezellig druk aan de slag was. Dat harmonieuze samenspel met alle goede en minder goede momenten die tot een resultaat leidde… zalig!
En toch kon ik op een dag afscheid nemen, quasi moeiteloos. Mijn vrouw kreeg die fameuze once in a lifetime professionele kans en we zouden verhuizen. Als goede echtgenoot was ik meteen on board, ook al betekende dat een verhuis en voor mij een verschrikkelijk woon-werk traject. Het duurde dan ook niet al te lang voor ik switchte naar een nieuwe rol als zelfstandig consultant. Daarna duurde het ook niet al te lang of ik kwam bij Catherine op de koffie als een man die alles had om gelukkig te zijn, maar het niet was.
Om een lang verhaal kort te maken, ik was mijn sociale leven kwijt en dat vrat aan me. Alleen had ik zelf niet door dat daar de knoop zat.
De verhuis betekende geen stamcafé meer, geen sportclub, ook niet meer helpen in de sportclubs van de kinderen. Bovendien was ik nu consultant en hoorde ik niet meer bij een bedrijf. Ik voelde me een buitenstaander die men – eens de problemen opgelost waren – liever kwijt dan rijk was.
Vandaag heb ik deze issues nog niet opgelost, maar gelukkig weet ik nu wat er aan de hand is. Ik heb een dominant social instinct en heb dus behoefte aan groepjes mensen rond me. Deze groepjes vinden in mijn nieuwe woonplaats & professionele samenwerkingen met andere freelancers opzetten lijken me alvast leuke en boeiende zoektochten.
Jonge 50-ter, ingenieur
