Eigenlijk wil ik er niet te veel over kwijt maar kom… Het gaat niet goed in mijn huwelijk. Alles kan uiteraard beter, maar wat ons nu rest, is wel heel erg weinig. Het ergste is de roffel, zijn vingers die op tafel tikken. Want daarna komen de vragen… “En euh… Hoeveel heeft dat gekost? Was dat wel nodig?” Verdomme man, het gaat over kleren voor jouw kinderen, denk je dat ze stoppen met groeien omdat jij gierig bent? Je zou nog zeggen dat we financiële problemen hebben.
Dankzij mijn begeleiding bij Improve zie ik nu dat Paul in wat als-scenario’s denkt. Het is uiteraard goed om een appeltje voor de dorst te hebben bij onvoorziene omstandigheden. Maar van onze appels kan je al lang een fantastische compote maken en dan nog is er niets aan de hand. Toen hij me op een keer vroeg waarom ik de thermostaat altijd zoooo hoog zette (20° als het u belieft) vroeg ik hem wat die extra 2 graden ons op jaarbasis extra zouden kosten. Dat vond hij belachelijk, wou hij niet over praten, terwijl ik vermoed dat hij het achteraf exact uitgerekend heeft.
Sindsdien is mijn onwetendheid wel weg, ik begrijp met andere woorden waar het schoentje knelt. Ik heb bepaalde behoeften en mijn man hoeft deze niet blindelings te volgen, maar een beetje naar het midden opschuiven zou wel handig zijn. Door gesprekken met m’n man is het zowel voor mezelf als hem duidelijk dat onze drijfveren en levensdoelen ver uit elkaar liggen. Ik zal binnenkort een beslissing over mijn huwelijk nemen en wat er ook gebeurt, het zal niet als een mislukking aanvoelen. Dat is me heel veel waard. Een happy ending kan soms een rare wending nemen, niet?
42-jarige handelsingenieur actief in sales
